School is begonnen...

Nu, na ruim 2 weken in Istanbul te wonen, verdwijnt langzaam het vakantiegevoel. De hele week al school gehad; het beloofd pittig te worden, maar ook heel erg leuk. Zo heb ik twee fotografievakken, publication design, ga ik een documentaire maken en moet ik elke week een nieuwsartikel schrijven voor een website. Je wordt erg vrij gelaten met wat je wilt doen of waarover je het wilt doen. Dus ik moet nog veel ideeën opdoen voor volgende week. En omdat je hier niet over de juiste middelen of contacten beschikt, is alles nog een grotere uitdaging. Helemaal met de taalbarrière. Natuurlijk had ik ook maar één pen meegenomen daar hield het wel bij op. We hadden ook een introductiedag gehad wat veel luisteren was. Het enige dat is blijven hangen is het advies om altijd weg te rennen, oftewel; “don’t call the cops, just run away. If they offer you drugs, run away. If you don’t trust the situation, run away”. Iedereen moest lachen, omdat (aldoor) wegrennen wel voor grappige situaties zorgt. Vorig weekend zijn we naar Bursa gegaan, een plaatsje 3 uur rijden van Istanbul. Met een gezellige bus vol met andere Erasmus studenten kwamen we daar aan en hebben we de bezienswaardigheden bekeken. Op het eind was het zeuren met zijn allen over het lange lopen en dat we honger hadden (luie studenten die niet op tijd naar bed kunnen;)). De volgende dag na 3 uur slaap fris om 7 uur aan het ontbijt en 8 uur in de bus naar Uludag. Hier was het een gevecht om met ze allen tegelijkertijd kleding te huren, maar uiteindelijk stonden we dan voor het eerst op ski’s. Wel met een te grote broek, te klein jasje en te krappe schoenen. Jammer dat het erg slecht weer was (sneeuw/mist/wind), want anders had ik mooie foto’s kunnen maken. Iemand vertelde ons dat je kunt stoppen door een grote A te maken en dit gingen we dan ook oefenen. Uiteindelijk sprak een Turkse man mij aan, ondanks mijn belachelijke kleding, toen ik op de grond lag uit te rusten in een aparte houding (rarara hoe kon dat). Hij en zijn broer waren goed in skiën en hij wilde het mij wel leren (terwijl hij 4 woorden Engels kon). Dus ik dacht: ik doe eens gek en kon gratis met zijn skipas naar boven. Heelhuids beneden gekomen was ik helemaal overtuigd van mijn skikunsten en wist ik te blijven staan. Sanne wilde ook leren skiën, dus die was toen aan de beurt. 10 minuten later ging ik met Hassan (zijn broer) naar boven en door de communicatieproblemen (ik wist niet wat hij wou, maar hij zette zijn ski tegen de mijne) donderde we samen de berg af. Stokken vlogen door te lucht en mijn handschoen was verdwenen, hoewel ik hem later een paar meter terug vond. Stond ik daar bij een kreunende man die geen Engels sprak. Snel, maar natuurlijk wel onhandig, deed ik mijn en zijn ski’s af en stond daar een beetje hopeloos te vragen of ik iemand moest bellen. Hij belde zelf een aantal mensen en zijn broer. Sanne stond al beneden en zag de ambulance de berg opgaan, maar was ik het of was het Hassan? Uiteindelijk was Hassan opgehaald door de ambulance (het was iets met zijn knie) en ging ik met zijn broer de berg af. Heel stiekem was ik een beetje opgelucht, dat het nu geen ‘akward’ afscheid was. Karma is een bitch, want de dag erna viel ik op de straat over een klein paaltje, en daarna kreeg ik ook nog een glas in mijn voet. De trottoirs hier zijn een drama en de paaltjes zijn 20 cm hoog, dus je moet altijd naar de grond kijken met lopen en goed opletten (wat ik dus even vergat). Straks gaan we naar de Grand Bazaar, eindelijk iets anders ontdekken dan het nachtleven van Istanbul.