Fethiye, Bodrum en begin van het drama

Onderstaand verslag is door omstandigheden ruim een week te laat geüpload. De volgende zal dus ook snel volgen.

Hoewel ik nu in een in opstand komend land woon, waar veel dingen gebeuren op dit moment, wil ik toch beginnen waar mijn laatste reisverslag eindigde. Namelijk het weekendje naar Fethiye. Er is een strand, genaamd Blue Lagoon, erg mooi, een soort eiland in een baai, waar we lekker gezwommen hebben in een azuurblauwe zee naar vlotten die in het water lagen. Natuurlijk stiekem korte dutjes doen, moe van de lange nachtelijke busreis en daardoor een beetje verbrand. 's Avonds party met de geweldige cliche mooiboys achter de bar, die later op de bar verschenen om een absurd dansje te doen en te flirten met elke dame in de club. Natuurlijk moeten de drie Nederlandse meiden ook op de bar mee dansen en op het eind was de hele groep op de bar aan het dansen. Een jongen kwam op het idee om mij in het zwembad te willen gooien als we terug kwamen bij het hotel... hoe dat idee in zijn hoofd is gekomen, vraag ik me af, maar in de shuttle terug probeerde ik zoveel mensen voor mij te winnen om mij te helpen hem in het water te krijgen zodat ik droog zou blijven. Iemand begon ook opeens happy birthday te zingen, wat daarna nog 3 keer werd gedaan, waardoor veel mensen dachten dat het mijn verjaardag was. Toch mocht dit alles niet baten, want even later lag Esther in het zwembad. Niet zonder strijd en dus ging hij gezellig met me mee het water in. Na een tijdje ronddobberen, toch even snel 4 uur slaap pakken voordat de boottocht begon. Heerlijk met een kater, vele mooie baaien bezocht en een eiland met ruïnes waar onze enige echte Sinterklaas nog heeft gewoond. 's Avonds in het hotel een dansgroep als entertainment, en die lieten als verrassing Sam, een nichterige Koreaan, ons de juiste gangnam style leren.

Op de boottocht had zonnebrand bij mij voor geïrriteerde tranende ogen gezorgd en de volgende dag had ik door de tranen, dacht ik, een droge huid. op de terugweg werd dit alleen nog veel erger en maandag thuis was mijn huid schuurpapier en mijn ogen opgezwollen bolletjes. Dinsdag dus maar naar de dokter, waar ook gelijk mijn hoest onder de loep werd genomen. Berg medicijnen naar huis, en dagen in bed om ervoor te zorgen dat ik vrijdag weer beter zou zijn. een weekje Bodrum stond namelijk op de planning. Ondertussen verscheen er wel een foto op Facebook waarbij een lief uitziende nette vrouw, die overduidelijk geen bedreiging vormde. in het gezicht werd gespoten met een traangaskanon door de politie. Demonstraties en gekke dingen gebeuren wel vaker, dus voor mij persoonlijk weer een bewijs dat Turkije in dat opzicht niet echt spoort. Op vrijdag brak er heisa uit. De demonstratie begon om een park naast Taksimplein, het bekendste, drukste plein in het centrum van Istanbul. De regering wil het park inruilen voor een winkelcentrum. Natuurlijk waren de natuurliefhebbers hier niet blij mee en hadden zich in het park genesteld. Het feit wat voor de escalatie heeft gezorgd is dat de politie de demonstranten gewoon met traangasbommen en waterkanonnen het park heeft uitgejaagd. Traangas is erg populair hier onder de politiemensen en het werd nu ook weer niet zuinig gebruikt. Dit gaat natuurlijk tegen de mensenrechten in en doordat de regering al niet echt een lieverdje is, is bij de Turkse gemeenschap de bom gebarsten. Massa's mensen gingen vrijdag de straat op en de politie heeft het park in de brand gestoken. Wij stonden er bij. Ik gok 30000 mensen in de grote winkelstraat wat eindigt in het plein waar de politie een barricade vormde. wolken van traangas continue erboven hangend. Echt dichtbij ben ik niet geweest door te veel mensen, maar de sfeer was goed te voelen. Die avond gingen we naar Bodrum en daar volgden we het nieuws via internet. Filmpjes van politie die vieren dat ze iemand op zijn hoofd hadden geraakt met een traangasbom, vliegende mensen door de waterkanon en daarna hoe de mensen die de man probeerden te helpen worden geschoten met een traangaskanon. Op de Turkse televisie laten ze natuurlijk niets zien over wat er allemaal gebeurd. in andere steden zijn ze ook opgestaan tegen de regering, alleen de toeristische plaatsen zijn vrij rustig. Vele auto's zijn uitgebrand, straten verwoest, daarnaast vele mensen gearresteerd en gewond in het ziekenhuis. Maar het zorgt ook voor goede dingen; namelijk samenhorigheid van de mensen. Voetbalteams die nu hand in hand lopen en normaal niet eens in hetzelfde stadion kunnen zijn, zonder dat er bijvoorbeeld een dode valt. Koerdisch terroristische partij hand in hand met de aanhangers van Ataturk. Elke avond om 21.00 gaan in vele huizen de lichten flikkeren en worden er met pannen en potten herrie gemaakt. Over de hoeveelheid slachtoffers is met zekerheid niets te zeggen doordat de informatie moeilijk te krijgen is en de informatie die er is, is niet betrouwbaar. Erdogan, de man met de macht, houd stand en is niet van plan een cm mee te geven. De demonstranten worden aan alle kanten geholpen, Anonymous (groep hackers), helpt door websites van de regering plat te leggen, een terroristische groep helpt en goede doelen, zoals Greenpeace. Op dit moment hebben de demonstranten het Taksimplein in bezit. Vrijdag ga ik weer terug naar Istanbul en ben benieuwd hoe het er dan zal zijn. Ook komen 13 juni mijn broer en zus voor een weekendje op bezoek, graag zou ik hun een prachtig Istanbul laten zien en niet een oorlogsgebied, waarbij je plotseling in een traangaswolk terecht kan komen. Met een dubbel gevoel ga ik toch nog paar dagen vakantie vieren in Bodrum.