Backgammon en pepperspray

Nou daar ben ik dan… Istanbul. Een immens grote stad, met veel nog te ontdekken plekjes. Ik weet niet of dat te doen is in 5 maanden, maar ik ga mijn best doen. Dinsdagavond kwamen we om half acht aan op het vliegveld. Helaas bleek mijn buddy Mertcan op het verkeerde vliegveld te staan. Stiekem misschien mijn schuld, maar Mertcan ging er ook gewoon van uit dat we op de dichtstbijzijnde vliegveld zouden landen. Met aanwijzingen van Mertcan pakten we de bus naar Taksim. Omdat de bus ook een halte eerder stopten, zouden we er daar uitgaan. Echter lagen de koffers in het deel voor Taksim en moesten we de bus weer in. Mertcan moest dus weer met zijn vriend de auto in en de bus volgen. Het voordeel hiervan was dat we -weliswaar in het donker- toch in een uurtje zo ver mogelijk de stad hadden gezien. Eindelijk aangekomen bij Mertcans huis werden we verwend met kakoalu met Süngerbob (chocolademelk met Spongebob) erop. Mertcan heeft voor ons nog Turks eten besteld door ons nummers op te laten noemen en te laten kiezen tussen Turkse woorden. Backgammon blijkt een ‘big deal’ te zijn in Turkije, dus moesten wij dit ook leren. Sanne (medereiziger/studeerster) en ik hebben natuurlijk Mertcan gelijk ingemaakt, dus dat zit wel goed. Omdat wij door alle adrenaline en spanning van de reis nog niet moe waren, zijn we nog mee gegaan naar een erg fancy club. Na een dansje en een duur drankje, gingen we eindelijk lekker slapen.

De volgende dag gingen we naar het kantoor waar we ons appartement zouden regelen. Ik wist al dat de locatie prima zou zijn, ook al zitten we in de “ghetto”. Ook wist ik dat we een terras zouden hebben, maar dat het zo’n mooi uitzicht was, dat had ik niet verwacht. Na het tekenen van het contract, snel een simkaart kopen en een oude mobiel. Het registeren van je eigen mobiel is namelijk duurder en ik vind het wel een fijn gevoel dat mijn iPhone niet gestolen of kwijtgeraakt kan worden. Na het ophalen van de koffers moesten deze nog 6 verdiepingen omhoog naar mijn appartement. Gelukkig zijn alle Turkse mannen zo opgevoed, dat ze dit natuurlijk niet overlaten aan de vrouwtjes. Het uitzicht maakt trouwens de trappen lopen wel waard en hopelijk kan ik over een paar weken rennend naar boven. Julie, onze huisgenoot is een Oostenrijks meisje, waar volgens mij genoeg avonturen mee te beleven is. Ze gaf ons in razendsnel tempo allerlei tips en routebeschrijvingen, dat het te veel was om te onthouden. Ook kregen Sanne en ik gelijk pepperspray, zodat we daarmee ons door de “ghetto” konden begeven. Volgens mij valt het allemaal erg mee, maar het klopt wel dat sommige mannen (als je niet in het gezelschap bent van een man!) je aankijken alsof ze je willen opeten. In het huisje is het nog wel een beetje kamperen en het blijkt dat regelmatig geen water is. Het feit dat alles nieuw is (zoeken, beslissen, verdwalen etc.), zorgt ervoor dat ik snel vermoeid ben en ’s avonds snel mijn bedje in duik. Gelukkig hebben Sanne en Lisanne hier ook last van. Gister lekker gelopen en naar de Hammam geweest en vanavond een huisfeest en een Dubstepfeest waar onze buddy gratis kaartjes voor kon regelen. Naast dat staan er nu al vele feestjes in de agenda en dat terwijl ik nog niemand heb ontmoet. Ik ben benieuwd!

p.s. natuurlijk ben ik hier eigenlijk om te studeren. don't worry; maandag ga ik naar school!;)